ఒక ప్రేమ కధ - సీరియస్‍గా తీసుకోకండి

రచన:  మాధవ తురుమెళ్ల 

EMAIL: MADHAVA@MADHAVA.NET

గుడీవినింగ్ లేడీస్ అండ్ జెంటిల్‍మెన్ వెల్‍కమ్ టు మలేషియన్ ఏర్‍లైన్స్....  అంటూ చాలా యాంత్రికంగా విమానం టేకాఫ్ చేయబోయేముందరగా సేప్టీ డిమాన్‍స్ట్రేషన్ ఇస్తోంది ఎయిర్‍హోస్టెస్ కిరణ్మయి. అది మలేషియా విమానం కౌలాలంపూర్ నుండి లండన్ వెళుతోంది.  దాదాపు పదకొండుగంటల ప్రయాణం.  తను సర్వ్ చేసేది ఫష్ట్ క్లాస్ కాబిన్ కావడంతో కొంచెం ఈజీ..   చాలా రొటీన్‍గా ఆ సేఫ్టీ  డిమోన్‍స్ట్రేషన్ కొన్ని వేలసార్లు చేసి వుంటుంది.  అందుకే తన శరీరం డెమో ఇస్తున్నా మనసుమాత్రం ఎక్కడో వుంది.  ఈ ఉద్యోగం మానేయాలని మానసికంగా సిద్ధపడటంతో కొంచెం పరధ్యానంగానే వుంది.

కిరణ్ వాళ్ల నాన్న ఇండియానుండి చదువుకోసం కౌలాలంపూర్ వచ్చి తన చదువు పూర్తికాగానే అదే దేశంలో ఒక చిన్న ఫాక్టరీ పెట్టి కొద్దికాలంలోనే  గొప్పగా అభివృద్ధి  చేశారు.  ఇప్పుడు ఆయన మలేషియాలో ఒక పెద్ద ఇండస్ట్రియలిష్ట్.  బాగా ఉన్నవాళ్లు.  అనేకమంది నౌకర్లు చాకర్లు. తనొక్కతే కూతురవడంవల్ల చాలా గారాబంగా పెంచారు.  కిరణ్మయి ఒక రాజకుమారి లాంటిది.  అసలు ఎయిర్ హోస్టెస్ గా చేరాల్సిన అవసరం తనకు లేనే లేదు. అయినాగూడా ఫట్టుపట్టి ఇంట్లో వాళ్లను ఒప్పించి మరీ ఎయిర్‍హోస్టెస్ గా చేరింది...  ఆ ఉద్యోగంలో చేరడానికి ఎంత గట్టిగా పోట్లాడాల్సివచ్చిందో గుర్తొచ్చి కిరణ్ మనసు మరింత దిగులు పడింది.

"ప్లైట్ క్రూ... ప్లీజ్ టేక్ యువర్ సీట్స్ టు టేకాఫ్" అని కెప్టెన్ చెప్పడంతో వెళ్ళి కాబిన్ క్రూ కోసం కేటాయించిన సీట్లో కూర్చుంది.  ఈ లోపల తన కొలీగ్ స్టెల్లా గూడా పేసింజర్ కేబిన్ లో డెమో పూర్తిచేసి వచ్చి  తన పక్కనే కూర్చుంది. 

"బహుశా ఇదే ఆఖరి ఫ్లైట్ ... ఇంక లాభంలేదు ట్రై చేసాను... విధిని నమ్ముతాను కాబట్టి అతను తప్పనిసరిగా ఎదురుపడతాడనే ఆశతో దాదాపు ఆరేళ్లనుండీ ఇంటర్నేషనల్ సెక్టర్‍లో ఎయిర్‍హోస్టెస్ గా చేస్తూ దేశాలన్నీ తిరిగాను. ఎప్పుడో ఒకప్పుడు ఎదురుపడకపోతాడా అనే పిచ్చి నమ్మకం.. అయినాగూడా అతనెప్పుడూ ఎదురుపడలేదు... ఇక ఈ ఉద్యోగం మానేసి మా నాన్న చెప్పినట్లుగా విని పెళ్లిచేసుకుని ఇంటిపట్టున ఉండటం మంచిది"  చాలా నిరాశతో అనేసింది కిరణ్మయి.  

అలా అంటున్న కిరణ్ చెయ్యిపై ’నేను అర్థం చేసుకోగలను‘ అన్నట్లుగా ఆసరాగా చేయివేసి మౌనంగా కూర్చుంది స్టెల్లా... అంతేకానీ ‘అయ్యో అదేంటి ఉద్యోగం మానేస్తావా‘ అని మాత్రం అడగలేదు... అసలు కిరణ్ అలా ఎయిర్‍హోస్టెస్ పనిచెయ్యడమే తనని ఎప్పుడూ ఆశ్చర్య పరిచేది.  కిరణ్ తన బ్రతుకు తెరువు కోసం ఎయిర్‍హోస్టెస్ ఉద్యోగంలో చేరలేదని వేరే కారణం ఉంటుందని ఊహించ గలిగింది.  కానీ దాదాపు ఆరేళ్లపాటు నిజమైన కారణం చెప్పకుండా దాటవేస్తూ వచ్చి ఇవాళ మాత్రం సడన్ గా ‘ఉద్యోగం మానెయ్య బోతున్నానని చెప్పి దాంతో బాటు అసలు నిజానికి తను ఏ కారణంతో ఉద్యోగం లో చేరిందోగూడా చెప్పింది.  కానీ ఆ కారణం విన్న స్టెల్లా మాత్రం తన చెవులను తానే నమ్మలేక పోయింది... ఇండియన్ ఆడపిల్లలు చాలా సెంటిమెంటల్ గా ఆలోచిస్తారని చెబుతారుగానీ తనెప్పుడూ నమ్మలేదు.. ఇప్పుడు కిరణ్ మాటలు వింటూంటే అది నిజమేనేమో అనిపిస్తోంది...

ఇంటర్నేషనల్ సెక్టర్స్ లో పనిచేసే ఎయిర్హోస్టెస్ లని ఇతరప్రాంతాల భాషలు నేర్చుకోమని ప్రోత్సహిస్తారు.  అందుకని స్టెల్లా తెలుగుభాషకావాలని నేర్చుకుంది.  ఎప్పుడు అవకాశం వచ్చినా తెలుగులో సంభాషించడానికి ప్రయత్నం చేస్తుంది.  

మౌనంగా ఉండాలనుకున్నా స్టెల్లాకి ఎందుకో మనసు ఉండబట్టలేదు.  

"కిరణ్... మళ్లీ ఆలోచిందు... ’ఇటీజ్ అబ్సర్డ్‘  అసలు ఇంతకాలం నువ్వు బాయ్‍ఫ్రెండ్స్‌ని దూరంగా వుంచితే బహుశా నీకు మొగపిల్లలంటే ఇష్టం లేదేమో అనుకున్నాను.... ఇంత అమాయకంగా ఎవడో చిన్నప్పుడు కాపాడాడట అందుకని అతనికే నీ బాయ్‍ఫ్రెండయే అర్హత ఉంది... అని ఆలోచించడం చైల్డిష్,  కిరణ్ ప్లీజ్ డోంట్ వేష్ట్ యువక్ లైఫ్ అన్ నెసిసరీలీ... ఊరికే సినిమాలాంటి ఆలోచనల్లోలాగా నీ జీవితాన్ని వృధా చేసుకోకు...  ప్లీజ్ నీ మంచి కోరి చెబుతున్నాను... మళ్లీ ఆలోచించు..." అంది..

"అతని ఎవరో కాదు... హి హాజ్ ఎ నేమ్... అతని పేరు రవి"  వీళ్లెవరికీ నాకు రవి మీద ఉన్న ప్రేమ అర్ధంకాదు.. అనుకుంటూ ఉక్రోషంగా చెప్పింది కిరణ్...  

"ఒకె బాబా సారీ... అదే మీ రవి... అతనెక్కడున్నాడో తెలియదు... ఏం చేస్తూంటాడో తెలియదు... ఏదో మంచి ఉద్యోగస్తుడో వ్యాపారస్తుడో అయి ఇంటర్నేషల్‍ ట్రావెల్ చేస్తాడు అతన్ని అలా మళ్లీ కలుసుకోవచ్చు అన్న నీ ఆలోచన నాకు నిజంగానే సిల్లీ అనిపిస్తోంది"  అంది స్టెల్లా... 

"ప్లీజ్ కిరణ్... నువ్వు ఉద్యోగం మానేస్తానంటే నేనేమీ ఆపను.. నాకు తెలుసు నీకు ఈ ఉద్యోగం ఒక లెక్క కాదని.   కానీ అలా సెంటిమెంటల్  ఫూల్ లాగా నీ జీవితాన్ని పాడుచేసుకోకు... ప్లీజ్ థింక్ ఆవ్ ఇట్ అగైన్"

కిరణ్మయి మనసు వేపాకు తిన్నట్లు చేదుగా అయిపోయింది... తన రవిని తను ఇక జీవితాంతం పొందలేకపోతానేమో నన్న భావనే తనకు ఏడుపు తెప్పించేస్తోంది...  కిరణ్ మనసు రవివైపు రవి జ్ఞాపకాలవైపు పరిగెట్టింది... అవి తన పదహారవ యేట కాలేజి సెలవుల్లో ఇండియా తన తాతగారి ఊరు కృష్ణా జిల్లా నాగాయలంకలో గడుపుదామని వెళ్లింది.  తన తాతగారిపేరు చౌదరిగారు.  ఆయన పెద్ద మోతుబరి రైతు.  ఆయన భార్య చనిపోయి చాలాకాలం అయింది.  అయినా ఆయన మళ్లీ పెళ్లనేది చేసుకోకుండా ఒక్కరే అక్కడి పొలం పనులలో కాలం గడిపేస్తున్నారు.  తనకి అక్కడే ఆ తాతగారి ఊరిలోనే పరిచయమయ్యాడు రవి.

******

చుట్టూతా పచ్చటి పంటపొలాలు. అక్కడక్కడా చిక్కటి మామిడితోటలు.  మధ్యలోంచి కృష్ణానది పాములాగా మెలికలు తిరుగుతూ  ఉరకలెత్తుతూ పరిగెత్తుతోంది.   నది మద్యలో తెరచాప పడవలు సాగిపోతున్నాయి... మిట్ట మద్యాహ్నం కావడంతో ప్రకృతి అంతా నిశ్శబ్దంగా వుంది.. ఆ నిశ్శబ్దాన్ని చీలుస్తూ అప్పుడప్పుడూ పడవల్లో వెళ్లే నావికులు మాట్లాడుకొనే మాటలు గాలిని చీలుస్తూ వినవస్తున్నాయి...  

కిరణ్మయి మెల్లగా పొలంగట్ల వెంట జాగ్రత్తగా అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ నడుస్తోంది.  తాతగారు ఎంత అడిగినా ఏటి గట్ల వెంట ఒంటరిగా వెళ్లటానికి ఒప్పుకోలేదు.  ఆయనకి భయం తను విదేశాల్లో పుట్టి పెరిగినందువల్ల పల్లెటూరి వాతావరణం గురించి అసలు తెలియదని.  "ఇక్కడ కృష్ణా నదిలో సుడిగుండాలుంటాయి.. చాలా లోతైన గట్లు.. జారిపడిపోతే కష్టం.  అందుకే బుద్ధిగా ఇంటిపట్టున వుండు.  కావాలంటే నువ్వంతగా తిరగాలంటే మన పాలేర్లనిచ్చి పంపిస్తాను కానీ వాళ్లందరూ కలుపులు తియ్యడంలో చాలా బిజీగా వున్నారు.  కాబట్టి ఒకట్రెండు రోజులు ఆగు" అని చెప్పారు తాతగారు.. కానీ కిరణ్మయికి రెండురోజులు ఖాళీగా ఇంట్లో కూర్చోవాలంటే మనసనిపించలేదు. 

నేనేమీ చిన్నపిల్లను కాదు కాలుజారి ఏట్లో పడిపోవడానికి... అని ఉక్రోషంగా అనుకుంది. అందుకే ఇంట్లో ఎవరికీ తెలియకుండా మద్యాహ్నం తాతగారు నిద్రపోతున్నప్పుడు బైటపడింది... అలా పొలం గట్లవెంట చుట్టూరా ఉన్న ప్రకృతిని గమనిస్తూ నడిచి వెళ్తోంది.  దగ్గర్లోనే మామిడితోటలో వీలయితే ఒకట్రెండు మామిడికాయలు కోసుకోవాలి.. అనే ఆలోచన తనది.  ‘ఎవరి తోటో తెలియదు కానీ చూడ్డానికి మాత్రం ఎంత బాగుందో..‘  అనుకుంది.  ఆ తోటలోనుంచి ఓ కోయిల కుహు కుహు అంటూ పాడుతోంది.  కిరణ్మయికి కోయిల గానమంటే చాలా ఇష్టం.  కానీ ఎప్పుడూ కోయిలని చూడలేకపోయింది.  చూడడానికి నల్లగా అసహ్యంగా ఉంటుందని చెబుతారు కానీ కిరణ్మయికి నమ్మకం కలగలేదు.  దగ్గర్నించి చూసిగానీ నమ్మాలనుకోలేదు.  కానీ ఎంత ప్రయత్నించినా కోకిలని చూడలేకపోయింది.  ఎక్కడో చిటారుకొమ్మలో రహస్యంగా దాక్కుని పాటలు పాడుతూంటుంది.  ఈసారయినా కోకిలని తప్పనిసరిగా చూసి తీరాలి అనుకుంటూ మామిడితోటవైపు  అడుగులు వేసింది.

అలా నడుస్తుంటే నిశ్శబ్దాన్ని చీలుస్తూ పైన ఎక్కడో చాలా చిన్నదిగా కనబడుతూ ఆకాశంలో ఒక విమానం వెళుతున్న శబ్దం.  

"చూస్తూ ఉండరా... ఏదో ఒకనాడు నేను గూడా చాలా గొప్పవాణ్ణయి అదో ఆ విమానాల్లొ ప్రయాణం చేస్తాను"  మాటలు వినబడ్డాయి.

ఎవరా అని తలతిప్పిచూసింది.  ఏటి గట్టవడంవల్ల అక్కడే గట్టుమీద వీపుమీద పడుకొని తీరుబడిగా ఆకాశంవంక చూస్తున్నారు ఇద్దరు కుర్రవాళ్లు.  వాళ్లలో ఒకతను అన్న మాటలవి.  ఏటిగట్టు ఏటవాలుగా ఉండటంవల్ల ముందరే వాళ్లను గమనించలేకపోయింది.  బహుశా ఏట్లో ఈతకొట్టి వచ్చినట్లున్నారు తడిబట్టలు పిండి పక్కన ఆరేసి శరీరం ఆరబెట్టుకుంటూ అక్కడ పడుకుని ఆకాశం వంక చూస్తున్నారు.

"ఓసోసి... ఎల్లవో ఈరో... బోల్డంత చెప్పనొచ్చాడు... ఏంది నువ్విమానం ఎక్కేది? చాల్లే బడాయిలాపు"  అన్నాడు ఆ పక్కనే ఉన్నతను.  వాళ్లింకా ఏం మాట్లాడుకుంటారో వినాలనే కుతూహలంతో కొంచెం కొంచెంగా వాళ్లకు కనబడకుండా ముందుకు జరుగుతూ వాళ్ల మాటలు వినసాగింది.

"ఏం నేనెందుకు విమానం ఎక్కలేను... మన చౌదరిగారబ్బాయి సుజనాచౌదరిగారు చదువుకోని విమానాలెక్కలేదా విదేశాళెల్లలేదా గొప్పవాడవలేదా ... ఆయనీవూరోడు గాడా.... ఆయన చేసి చూపించంగా లేంది నే చెయ్యలేనా.. ఆయనని మనం ఆదర్శంగా తీసుకోవాలి... సాధించాలి" చాలా ధైర్యంగా ధీమాగా ప్రపంచంలో తను ఏదికావాలన్నా సాధించగలను అన్న నమ్మకంతో పలికినట్లుంది అతని గొంతు... అతనిది చాలా గంభీరమైన స్వరం.  అతనెవరోకానీ తన తండ్రిని ఆదర్శంగా తీసుకోవాలి అని చెబుతూంటే కిరణ్మయికి చాలా సంతోషంగా అనిపించింది... తన తండ్రి గురించి కొంచెం గర్వంగా అనిపించింది... 

"అవునరే చౌదరిగారంటే గురొచ్చింది.  ఆయన మనవరాలు ఊళ్లోకొచ్చింది తెల్సా.."  సంభాషణ తన గురించే నడవబోతోందని తెలిసి కిరణ్మయి మరింత చెవులు రిక్కించి వినసాగింది.

"ఏది ఆ చీమిడిముక్కు పిల్లా?"...  తనని చీమిడి ముక్కంటాడా! ఒక్కసారి వెళ్లి అతన్ని గట్టిగా తన్నాలనిపించింది.

"లేదురా బాబూ అది ఎప్పుడో క్రితంసారి అదీ చాలాకాలం క్రితం వచ్చినప్పటి మాట.. పైగా ఆ పిల్ల దగ్గరికిగూడా నువ్వెళ్లలేదు. నీకేం తెలుసు.  నేనప్పుడు దగ్గర్నుండి చూసాగదా... అప్పుడే చూడ్డానికి బాగుండేది.. నిన్నే మళ్లీ ఊళ్లోకొచ్చింది.  నువ్వేమో ఇవాళ ఉదయమే కాలేజి హాస్టల్ నుంచి సెలవలకని ఇంటికి చేరావు.. ఆ పిల్లని నువ్వు చూడలేదు అందుకే ఆ మాటంటున్నావు... అందంలో రంభరా బాబూ... చూడ్డానికి రెండు కళ్లూ చాలవు తెలుసా! "

తన అందం గురించి పొగడ్త వినడంతో కొంచెంగా సిగ్గుపడింది.

"అవునా... అయినా మనకెందుకు.." కిరణ్మయి చాలా అందంగా వుంటుందన్న విషయం తనకి అస్సలు  అనవసరమన్నట్లు చాలా సాదాగా అనేసాడు.

‘అందంగా ఉన్నానని స్నేహితుడు చెబుతున్నాడుకదా!... తన తండ్రి గురించి అంత గౌరవంగా మాట్లాడినవాడు... ఆ తండ్రి కూతురిని అంతంత అందగత్తెను  తన గురించి ఇంకా తెలుసుకోవాలన్న ఉత్సాహంగూడా చూపించట్లేదు.. ఏం చలిమిడి ముద్దరా బాబూ‘... అనుకుంది కిరణ్మయి.... ఆ అమ్మాయి అక్కడే వుందనీ తమ మాటలు వింటోందని గమనించని వాళ్లిద్దరూ తమ ధ్యాసలో తాము మాట్లాడుకొంటున్నారు.   కానీ ఆ తర్వాత వాళ్లు ఏవేవో కాలేజి విషయాలు మాట్లాడుకున్నారు గానీ కిరణ్మయి గురించి ఇంక మాట్లాడుకోలేదు.   వాళ్ల మాటలు చాటుగా దాగి వినాలన్న కుతూహలంలో సమయం చూసుకోలేదు.  ఒక్కసారి టైం గమనించి... అమ్మో తాతగారు నిద్రలేచే వేళయింది అని గబగబా వెనక్కు తిరిగి ఇంటికి చేరింది కిరణ్మయి.  ఆ రాత్రి ఎంత కాదనుకున్నా తన మనసు తన తండ్రిని ఆదర్శంగా తీసుకుని జీవితంలో గొప్పవిషయాలు సాధించాలి అని పలికిన ఆ అబ్బాయి గురించే ఆలోచిస్తోంది..  వాళ్లు ఈ వూళ్లో ఎక్కడుంటారో... వీలయితే వాళ్లను గూర్చి తెలుసుకోవాలి.. రేపు వాళ్లని మరింత దగ్గరగా పరిశీలనగా గమనించాలి....  అనుకుంటూ నిద్రపోయింది.

మరుసటిరోజు అదే సమయానికి ఆ ఏటు గట్టుకి వెళ్లింది.  వాళ్లు కనిపించలేదు.  నిరాశతో వెనక్కి తిరిగింది.  అలా రెండ్రోజులు గడిచిపోయాయి...  కిరణ్మయికి వాళ్లు కనబడితే బాగుంటుంది అని అనిపిస్తోంది.  పోనీ తాతగారిని అడిగితే ... "హమ్మో! ఇంకేమైనా వుందా ఎవరో మొగపిల్లలగురించి ఆరా తీస్తోందని వళ్లు చీరేస్తారు.." అనుకుని భయపడింది.  చూద్దాం నెలరోజులు ఉండబోతున్నాను ... కనబడకపొతారా అనుకుని సమాధాన పడింది.

అది కిరణ్మయి తన తాతగారి ఊరొచ్చిన నాలుగో రోజు.  కిరణ్మయికి ఇప్పుడు రెండు లక్ష్యాలు. ఒకటి అతన్ని చూడాలి, రెండు ఆ కోకిలని కూడా చూడాలి.  అతని మాటలు ఎలాగూ వినబడలేదు కానీ కోకిల మాత్రం ఎప్పట్లానే తోటలో కూర్చుని కూస్తోంది. కనీసం ఇవాళైనా దాన్ని చూడాలి అనుకుంటూ మామిడితోటవైపు నడిచింది.  

ఆ కోకిల ఎక్కడినుంచి పాడుతోందా అని పరీక్షగా వెదికింది.  తోట ఏటి వొడ్డునే వుండటంతో ఒక మామిడిచెట్టు దాదాపు ఏటినానుకొని పెరిగింది.  దాదాపు కొమ్మలు దాదాపు నీటివైపు వంగి వున్నాయి.  ఎవరైనా ఆ కొమ్మల మీదకెక్కి  ఏట్లోకి దూకచ్చు.    అదిగో ఆ చెట్టు చిటారి కొమ్మల్లో ఎక్కడో దాగి పాడుతోంది ఆ కోయిల.   ఆ చిటారు కొమ్మన ఉన్న కోయిలను చూడాలనే ఉత్సాహంలో అపాయం అనే మాట మర్చిపోయి ఆ ఏటిమీద వాలివున్న కొమ్మల మీదకి ఎక్కేసింది.  కొమ్మల్ని గట్టిగా పట్టుకుంటూ కొన్ని ఆకులని మండలని తప్పిస్తూ కోకిల ఎక్కడవుందా అని వెదకసాగింది.  ఆ వెదకటంలో చెట్టుకొమ్మలమీద పాకుతున్న ఒక పసరికపాముని తను చూసుకోలేదు.  ఒక్కసారి తన చేతివేళ్లు ఆ పాముని తాకగానే కంగారు పడిపోయి కొమ్మని వదిలేసింది... దాంతో సరాసరి కృష్ణానదిలో పడిపోయింది.

కిరణ్మయి సహజంగా ధైర్యవంతురాలు.  కొంచెం ఈతగూడా వచ్చు.  అందుకే నదిలోపడినా కంగారు పడకుండా ఈది ఒడ్డుకెళదామన్న ప్రయత్నం చేసింది... కానీ అది దివిసీమ... పైగా నది సముద్రంలో కలవడానికి కొంచెమే దూరం ఉండటంతో కృష్ణానది పరవళ్లెత్తుతూ కిరణ్మయిని తనతో లాక్కెళ్లిపోవడం మొదలుపెట్టింది.  తను ఈతకొట్టటానికి చేస్తున్న ప్రయత్నం ఫలించడం లేదు ఎంత ప్రయత్నించి ఈతకొట్టినా తను అంగుళంకూడా కదలడంలేదు... పైగా ఏట్లో కొట్టుకుపోతోంది.  సుకుమారమైన చేతులు కావడంతో ఒకటి రెండు నిమిషాల్లోనే ఈతకొట్టి చేతులు బాగా నెప్పిపుట్టి అలసిపోయింది.  ఇవాళ ఇక్కడ నేను చచ్చిపోవడం ఖాయం అనుకుని అప్రయత్నంగానే నీరుమింగుతూ మునకలేయసాగింది.  అలా మెల్లగా నీట్లో మునిగిపోసాగింది. అలాగే ఇంకొంతసేపుంటే పూర్తిగా మునిగొపోయేదేమో!

అప్పుడు కనబడ్డాడతను.  ఎక్కడ్నించి వచ్చాడో తను నీళ్లలో పడ్డ విషయం గమనించినట్లున్నాడు... ఒక్కసారిగా నీళ్లలోకి దూకేశాడు.  చేతులతో బారలు వేస్తూ శరవేగంగా తనవైపే వస్తున్నాడు.  తను ఎంత ప్రయత్నంచేసి ఈతకొట్టినా దారి ఇవ్వని కృష్ణమ్మ తల్లి అతను వేసే బారలతో సహకరిస్తున్నట్లుంది శరవేగంగా అతన్ని ముందుకు తోస్తోంది.   కను మూసి తెరిచేటంతలో తనవైపు దూసుకు వచ్చాడతను.  ఒక్కసారి దగ్గరకొచ్చి మునిగిపోతున్న తన చెయ్యి పట్టుకుని తనపైకి లాక్కున్నాడు.  అప్పటికే బాగా నీరుతాగేసి దాదాపు మునిగిపోబోయిన కిరణ్మయి స్పృహతప్పి అసహాయంగా అతని చేతుల్లో అచేతనంగా వాలిపోయింది. 

మళ్లీ కిరణ్మయి నీరసంగా కళ్లు తెరిచేసరికి ఒడ్డుమీద వుంది.  బట్టలన్నీ తడిసి ముద్దయి ఒంటిమీద అతుక్కుపోయాయి.  తనని గట్టుపక్కనే ఉన్న మామిడిచెట్టు నీడలో పడుకోబెట్టి తనవంకే పరిశీలనగా చూస్తున్నాడతను.  

"ఏవూరండీ మీది?  ఇక్కడి కృష్ణానది చాలా ప్రమాదకరం అని తెలియదా... అయినా ఆ మామిడిచెట్టు కొమ్మమీదకి ఎవ్వరూ ఎక్కరు... మీరెవరోగానీ చాలా అమాయకురాలిలాగా ఉన్నారు... జారి ఏట్లో పడతారని తెలియదా?  ఇంతకీ ఎవరమ్మాయి మీరు?" అని అడుగుతున్న అతన్నే చూస్తూ  ఉండిపోయింది కిరణ్మయి.

రోజూ వ్యాయామం చేస్తున్నట్లు కండలు తిరిగిన శరీరంతో, చామనచాయలో, నూనూగు మీసాలతో చూడడానికి బాగున్నాడు.  ఇతని గొంతు ఇంకా బాగుంది.  నా తండ్రిని పొగిడాడు.  ఇప్పుడు తనకి ప్రాణభిక్షపెట్టాడు.  ఎందుకో అతన్ని చూస్తూనే కిరణ్మయికి అతని పట్ల ప్రేమభావం పొంగిపోసాగింది.  

"సారీ అండీ.. కోయిలను చూడాలనే ఉత్సాహంలో అపాయాన్ని గమనించలేదు.  అయినా నా హీరో మీరున్నారుగదా ఇంక నాకేం భయం" కొంటెగా అనేసింది.

తను అలా అన్న మాటలకు తేలికగా నవ్వేస్తూ... "అంత మాటనకండి... మీరెప్పుడు ఏట్లోకి దూకేస్తారో కాపాడుదాం అని చూస్తూ కూర్చోవడానికి నాకంత తీరిక లేదు.  బై ది వే నా పేరు రవి.  మీ పేరేంటి" అడిగాడు. ఆమె తన పేరు చెప్పి తను చౌదరి గారి మనుమరాలినని చెప్పింది.

తను చౌదరిగారి మనుమరాలనగానే అతని నుదురు కుతూహలంగా కొంచెం పైకిలేచింది.   "ఓ మీరేనన్నమాట ఆ భూలోక రంభ. మా వాడు చెబుతుంటే ఏదో వాగుతున్నాడులే అనుకున్నాను కానీ మీరు వాడు చెప్పిందానికంటే రెట్టింపు అందంగా వున్నారు" అన్నాడు.  ఆ మాటలు విన్న కిరణ్మయి ఒక్కసారిగా సిగ్గుపడింది.  "ఫర్లేదు నేను ఊహించుకున్నంత చలిమిడిముద్దకాదు..." అని మనసులో అనుకుంది.

"ప్లీజ్ నేను ఇలా ఏటి గట్టుకు వస్తున్నానన్న విషయం మా తాతగారికి తెలియదు..  ఇలా కృష్ణానదిలో పడి ఆల్‍మోష్ట్ మునిగిపోయానని తెలిస్తే మా తాతగారు నన్ను చాలా తిడతారు... ఇక మళ్లీ నన్ను పొలంగట్లవెంట తిరగనియ్యరు.  పైగా నన్ను తిరిగి మలేషియా పంపించేస్తారేమో... ప్లీజ్ ప్లీజ్ దయచేసి ఈ విషయం ఎక్కడా చెప్పకండీ ప్లీజ్" బ్రతిమాలింది.  "సరేనండీ... ఈ విషయం ఎవరికీ చెప్పను... కానీ మీరు మాత్రం దయచేసి ఇలా ఒంటరిగా తిరక్కండి.. ఏదయినా జరగరానిది జరిగితే అందరమూ బాధపడతాము" అంటూ జాగ్రత్తలు చెబుతున్న అతనివంకే కృతజ్ఞతగా చూస్తూ ఉండిపోయింది.  

ఆ తర్వాత వాళ్లిద్దరూ అక్కడ ఏటిగట్టున కూర్చుని చాలా విషయాలు మాట్లాడుకున్నారు.  రవిది చాలా సామాన్య కుటుంబం. అతను విజయవాడ కాలేజిలో ఇంజనీరింగ్ చదువుతున్నాడు. వాళ్ల నాన్నగారు  వాటర్ వర్క్స్ డిపార్ట్‍మెంటులో సూపర్‍వైజర్ గా చేస్తూంటారు. ఆ రోజు రవితో తన గుంరించి చెప్పినతని పేరు సుభ్రమణ్యం.  కాలేజి మార్కులు తెచ్చుకుందామని విజయవాడ వెళ్లి ఆరోజు ఉదయమే తిరిగి వచ్చారు.  రవి కాలేజిలో అధ్లెటిక్ చాంపియన్.  ఆ రోజు కృష్ణానదిలో ఎప్పట్లాగా ఈత కొడదామని వచ్చి మునిగిపోతున్న కిరణ్మయిని గమనించాడు. అతను చాలా ఆశయాలతో వుంటాడు.  ఎప్పటికైన చాలా గొప్పవాడినవుతాడన్న గట్టి నమ్మకం.

ఆ రాత్రికి కిరణ్మయికి నిద్రపట్టలేదు.  ఆమె మనసు పదే పదే రవి గురించి ఆలోచిస్తోంది.  రవిలో ఏదో ఆకర్షణ వుంది.  వయసుకి మించి పెద్దరికంతో ఆదర్శాలతో మాట్లాడతాడు.  ఎందుకో అతను తన పక్కనుంటే ఇక ప్రపంచంలో తనని ఎవ్వరూ ఏమీ చెయ్యలేరు అనిపిస్తోంది... అతను పక్కనుంటే తనకి ఏ ఆపదా కలగదు.. కృష్ణానదిగూడా నన్ను ముంచెయ్యలేదు... అనే గట్టి నమ్మకం కిరణ్మయిలో కలిగింది...  ఆ నమ్మకాన్నే ప్రేమ అంటారనీ, ఆ ప్రేమే అల్లుకుని అనుబంధంగా మిగిలిపోతుందనీ అప్పు డు తనకి తెలియదు. 

ఆ తర్వాత తను ఉన్నన్ని రోజులూ అతనితో చెట్టాపట్టాలు వేసి తిరిగింది.  ఒకరోజు రవి తనకి ఏదో చూబిస్తానని తీసుకువెళ్లాడు.. ఏంటా అని చూస్తే కోకిల.  అలా కోకిలని చూడగలిగినందుకు కిరణ్మయి చాలా సంతోషపడింది.   తను అక్కడ ఉన్నన్ని రోజులు రవికి ఇష్టమని తెల్లని రంగు వోణీలు బారు జడ వేసుకుని చెవిపక్కన ఎర్ర గులాబి పెట్టుకునేది.  తనని ఆ గెటప్ లో చూసిన రవి కళ్లు ఆనందంతో తెకుచుకోవడం తనకి చాలా సంతోషం అనిపించింది.

కిరణ్మయి తిరిగి మలేషియా వెళ్లిపోయే రోజు దగ్గరపడింది. రవి తనగురించి ఏమనుకుంటున్నాడో కిరణ్మయికి తెలియదు.  అతనికి చదువంటే చాలా ఇష్టం. తనని ఒక స్నేహితురాలిగా భావిస్తూ మర్యాదగా మాట్లాడుతున్నాడు...  కిరణ్మయికి ఎందుకో రవిని వదిలి వెనక్కు వెళ్లిపోవాలంటే మనసంతా దిగులుగా అనిపించింది.  ఆ విషయమే రవితో చెప్పింది.

"ఎందుకు దిగులు పడటం.  నేను నీకు ఉత్తరాలు రాస్తానుగదా. పైగా సెలవుల్లో నువ్వు ఎలాగూ ఇక్కడకు వస్తూంటావు.. కాంసంట్రేట్ ఆన్ యువర్ ఎడ్యుకేషన్" అని ఎప్పట్లానే వయసుకు మించిన పెద్దరికంతో  ధైర్యం చెప్పాడు... అతనంటే తను పిచ్చిగా ఇష్టపడుతున్నాననీ అతనులేకుండా వుండలేననీ చెప్పాలనుకుంది.  కానీ చెప్పలేకపోయింది....

"ఒక వేళ మనం కలవలేక పోతేనో?"

"ఎందుకు కలవలేము?  నేను చదువుకొని పెద్దవాణ్ణయి విమానాల్లో దేశదేశాలు తిరిగుతాను... మీ నాన్నగారి లాగా... నువ్వుగూడా చదువుకుని గొప్పదానివైపో.. మనిద్దరమూ అప్పుడప్పుడ గాల్లో సరదాగా విమానాల్లో కలుసుకోవచ్చు"  ఎంతొ ఉత్సాహంగా ఏదో జరగబోయేది తెలిసిపోయినట్లు మాట్లాడాడు.  కానీ కిరణ్మయి అతని మాటలు పూర్తిగా నమ్మింది... ప్రేమించిన మనసు తన ప్రేమికుడు చెప్పిన ఏ విషయాన్నయినా గుడ్డిగా సాధ్యాసాధ్యాలు ఆలోచించకుండా నమ్మేస్తుంది. అందుకే ప్రేమ గుడ్డిది అన్నారు.

కిరణ్మయి మలేషియా తిరిగి వచ్చేసిన కొంతకాలంవరకూ రవినుండి క్రమం తప్పకుండా ఉత్తరాలు వచ్చేవి.  కానీ ఒక సారి హటాత్తుగా ఉత్తరాలు రావడం ఆగిపోయాయి.  ఆ తర్వాత కొద్దినెలలకే తన తాతగారు చనిపోవడంతో కిరణ్మయి తండ్రి పొలాలన్నీ అమ్మేయడంతో ఆ వూరితో సంబంధాలు తెగిపోయాయి.  తర్వాత రవిగురించి జాడ తెలియకుండా పోయింది.  కానీ కిరణ్మయి తనని బ్రతికించిన రవిని మర్చిపోలేకపోయింది. కాలక్రమేణా రవిపట్ల ఉన్న ఆ నమ్మకం అనే చిన్న విత్తనం ’ ప్రేమ’ అనే పెను వటవృక్షం క్రింద మారింది.  రవి లేనిదే తను బ్రతకలేదనీ ఎప్పటికైనా రవిని తను జీవిత భాగస్వామిగా పొందాలనీ నిర్ణయించుకుంది.

అలా ఎప్పటికైనా రవిని కలుస్తానన్న ఒక పిచ్చి ఆశ కిరణ్మయిది.  ఆ ఆశలోనే దాదాపు పదిహేనేళ్లు గడిపేసింది.  రవి తను కలలు కన్నట్లుగా గొప్పవాడయి వుంటాడనీ విమానాల్లో తిరుగుతాడనీ తనని అలా కలవచ్చనీ నమ్మి ఎయిర్‍హోస్టెస్ గా చేరింది.  కానీ దాదాపు ఆరేళ్లయిపోయాయి.... ఇప్పటిదాకా రవి కనబడలేదు.   ఆ విషయమే కిరణ్మయిని చాలా దిగులుకి గురిచేస్తోంది.  ఈ శరీరం అతను బ్రతికించినది... ఈ ప్రాణం అతనిచ్చినది... నేనతని సొత్తు... అతనికి ఈ విషయం తెలిస్తే ... తనని కలిస్తే ఎంతబాగుంటుంది... అని ఒక పిచ్చి ఆశ... ఆ ఆశ ఇక అడియాసగా మారేటట్లుందనే ఊహే తన మనసును పుట్టెడు దుఃఖానికి గురిచేస్తోంది.

ఎక్కడున్నావు రవీ! ఏమయిపోయావు?  నిన్ను ప్రేమించే ఒక మూగ ప్రేమికురాలు ఇక్కడ వుందని అసలు నీకు తెలుసా.... జీవితం గొప్పవాడినవ్వాలనే తపనలో నన్ను మర్చిపోయావేమో.... కానీ నేను నిన్ను మర్చిపోలేదు.  నాకు నువ్విచ్చిందే ప్రాణం.  నేను నీకే సొంతం... అసలు నువ్వనుకున్నట్లుగా గొప్పవాడివయావాలేదా?  నువ్వు గొప్పవాడివయితే నా ప్రేమికుడు నేను ఆరాధించే మగాడు అనుకున్నది సాధించాడని సంతోషిస్తాను. అయినా నువ్వు గొప్పవాడివో బీదవాడివో అదినాకు అనవసరం.   నువ్వు గొప్పవాడివి కాకముందరే నేను నిన్ను ప్రేమించాను.  నాకు నువ్వు కావాలి రవీ... నువ్వుగా కావాలి.... మా నాన్న అంటే నువ్వు చిన్నప్పుడే బోల్డంత గౌరవంగా మాట్లాడేవాడివి.  మా నాన్నకి నిన్ను చూబిస్తాను. నిన్ను ప్రేమించాననీ నిన్నే పెళ్లిచేసుకుంటాననీ చెబుతాను.  నీకు డబ్బున్నా లేకపోయినా, నువ్వు ఎంత సామాన్యుడివైనా ఫరవాలేదు... ఒక్కసారి కనిపించు... నేను నీకు ఎన్నో చెప్పాలి. నువ్వు నాకు కావాలని చెప్పాలి..   కిరణ్మయి మనసు రవి గురించిన ఆలోచనల్లో తహతహలాడుతోంది.  

*******

ఫ్లైట్ లండన్ చేరుకుంది.  హోటల్ రూం కి వెళ్లి ప్రెషప్ అయి బైటికి వచ్చేసరికి పోన్ మోగుతోంది.   కిరణ్మయి వెళ్లి రిసీవర్ తీసింది.

"అమ్మా బంగారాలూ ఎలా వున్నావురా?"  ఆదరంగా పిలిచిన తన తండ్రి గొంతువినగానె తనకెందుకో ఏద్చెయ్యాలనిపించింది.   తను మౌనంగా వుండటంతో "ఏమయిందిరా బంగారాలూ... వంట్లో బాగానే వుందా?  వద్దువద్దన్న కొద్దీ ఆ ఎయిర్‍హోస్టెస్ ఉద్యోగం చేస్తున్నావు.  అ జెట్‍లాగ్ తోటి ఆరోగ్యం పాడవుతుందన్నా వినవు." తన తండ్రి ఆందోళనగా అడుగుతూ సున్నితంగానే మందలించాడు. కిరణ్మయికి ఇక ఎందుకో అక్కడ ఉండాలనిపించలేదు.  వెంటనే తన తండ్రిని చూడాలని ఆయన ఒడిలో తలపెట్టి బావురుమని ఏడ్చెయ్యాలనిపించింది.

"లేదు నాన్న... ఇంక నేను ఈ ఉద్యోగం చెయ్యదలచుకోలేదు... ఉన్న పళంగా నాకు మీ దగ్గరకు వచ్చెయ్యాలని వుంది." అంటూ కళ్లవెంట నీరు పెట్టుకుంది.  ఎప్పుడూలేనిది తన కూతురు అలా బేలగా మాట్లాడుతుండటంతో ఏమయిందో అనుకుని ఆయన కంగారు పడిపోయాడు.

"బంగారాలూ!  నువ్వు నా కూతురివిరా... బాధపడద్దురా...  నీకేంతక్కువమ్మా ... వచ్చెయ్యి. వెంటనే వచ్చెయ్యి...  నేను ప్రైవేట్ జెట్ ఏర్పాటు చేస్తాను.  నువ్వు ఉన్న పళంగా నా దగ్గరకు వచ్చెయ్యి.  నాకు ఒక్క పదినిముషాలు సమయమియ్యి... విమానం ఏర్పాటు చేసి ఇప్పుడే కబురుచేస్తాను"  అనునయంగా చెప్పారాయన.  తన కూతురు ఎందుకో ఆరాట పడుతోంది.  తనని ఉన్నపళంగా చూడాలనుకుంటోంది... అదే ఆ తండ్రి మనసుకు అర్ధమైంది.

సిక్‍లీవ్ పెట్టేసి ప్రివేట్ ఏరోడ్రోమ్ కి వచ్చింది.  తన్ తండ్రి తనకు చెప్పినట్టుగా ఒక చిన్న విమానాన్ని ఏర్పాటు చేశాడు.  సామాన్యులందరూ బస్సులో వెళ్ళినట్లుగా  విమానాల్లో వెళితే, బాగా దనవంతులు సొంతకారులో వెళ్లినట్లుగా సొంత విమానాలలో వెళ్లడం జరుగుతుంది.   కిరణ్మయి తండ్రి సుజనాచౌదరిగారికి సొంత విమానం లేదు.  ఆయనకి సొంతవిమానం కొనుక్కోగలిగినంత స్తోమత వున్నా చాలా నిరాడంబర మనస్తత్వం అవడంవల్ల ఎప్పుడూ ప్రయత్నం చెయ్యలేదు.  

ఒక చక్కటి చిన్నగా ముచ్చటగా ఉన్న ట్విన్ ఇంజన్ విమానం నార్త్‌హోల్ట్ ప్రెవేట్ ఏరోడ్రోం లో ఆగి వుంది.  పైలట్ కిందకి దిగి కిరణ్మయిని విష్ చేసి లోపలికి ఆహ్వానించాడు.  లోపల చాలా ఖరీదయిన నాలుగే నాలుగు సీట్లున్నాయి.  ఆఫీస్ పని చేసుకోవడానికి వీలుగా ఆ నాలుగు కుర్చీలకు మధ్యగా ఒక బల్లగూడా వుంది.  ఒక ధనవంతుడు ఎంత విలాసాన్ని కావాలనుకుంటడో ఆ విలాసాలన్నీ అందులో వున్నాయి.

"మేడమ్ మీరు ఎప్పుడు రడీ అంటే అప్పుడు చెప్పండి మేము టేకాఫ్ చేస్తాము." అని చెప్పాడు పైలట్  "బైదివే మై బాస్ అదే ఈ విమానం ఓనర్ మీకిమ్మని పాక్స్ మెసేజ్ ఇచ్చారు" అంటూ ఒక సీల్డ్ కవర్ అందించాడు.   ఈ విమానం ఓనర్ ఎవరబ్బా అనుకుంది.  బహుశా తన తండ్రి స్నేహితులెవరో అయి వుంటారులే అనుకుని ఆ  కవర్ అందుకుని తర్వాత తీరికగా చదవచ్చులే అని హాండ్‍బాగ్ లో పడేసుకుంది.

తను ఇక బయల్దేరదాం అని చెప్పగానే పైలట్ టేకాఫ్ చేసి విమానాని మలేషియావైపు పొనించాడు.  కిరణ్మయికి మనసంతా ఇంకా బాధగానే వుంది.  తలబాగా నెప్పిపెడుతుండటంతో పడుకుందామని అనుకుంది.  ఆ విమానంలో ఇంకొక సౌకర్యం ఏంటంటే ఎప్పుడయినా పడుకుందామని అనిపిస్తే నాలుగు కుర్చీలూ కలిపి ఒక క్వీన్‍సైజ్ బెడ్ లాగా మారుతాయి.  కిరణ్మయి పడుకొని నిద్రపోయింది.

విమానం కొలలంపూర్ లో ఇంకొక్క కొద్ది నిమిషాల్లో లాండ్ అవుతుందనగా పైలట్ వచ్చి "గుడ్ మార్నిం గ్ మేడమ్ మనం ఇంకొంచెం సేపట్లో లాండ్ అవబోతున్నాం" అని చెబుతూ నిద్రలేపాడు.    అప్పుడు కిరణ్మయికి ఆ ఉత్తరం గుర్తొచ్చి తీసుకుని చదవడం మొదలుపెట్టింది.

"కిరణ్మయీ.. చిన్నప్పుడు నీతో కలిసి తిరిగిన రవి నీకు గుర్తున్నాడా.... నేను అదే రవిని... "  కిరణ్మయి గుండెలు గబగబా కొట్టుకున్నాయి... ఈ ఉత్తరం నా రవి రాసిందా...  తను ప్రయాణింస్తోంది  రవి సొంత విమానంలోనా.. ఎప్పుడో గొప్పవాడినై విమానాల్లో తిరుగాను అని చిన్నప్పుడు చెబుతుంటే, అతను అంతకు సమర్ధుడు అని గట్టిగా నమ్మింది కానీ అతను సొంత విమానాల్లోనే తిరిగేటంత గొప్పవాడవుతాడని ఊహించలెకపోయింది.  ఎక్కడైనా కనబడకపోతాడా అని ఎయిర్ హోస్టెస్‍లాగా మారి దేశదేశాలు తిరిగింది.  కానీ తన రవి తన సొంతవిమానంలో దర్జాగా తిరుగుతున్నాడు అని ఊహించలేకపోయింది.

"కిరణ్ నీకు కనబడకుండా ఇలా ఉత్తరం రాస్తున్నందుకు క్షమించు.  చిన్నప్పుడు నీతోటి స్నేహం నాకు దొరికిన ఒక గొప్ప అదృష్టం.   నాకు తెలియకుండానే నా హృదయం నీతోటి ప్రేమలో పడింది.  కానీ ఆ ప్రేమ నా చదువుకి అడ్డం పడుతుందేమోనని తలుచుకొని భయపడిపోయాను.  అందుకే నీకు ఉత్తరాయలు రాయడం ఆపేసాను.   నాకు మీ నాన్నగారన్నా, మీ తాతగారన్నా చాలా ఇష్టం గౌరవం... ఆ రోజుల్లో అతి పేదవాడినైన్ నాకు నిన్ను ప్రేమిస్తున్నానని చెప్పే అర్హతగూడా లేదని తెలుసు.  అలాచేసి మీ పెద్దలకు మనస్తాపం కలిగించలేకపోయాను.  అందుకే నీకు దూరంగా వుంటూ నిన్నూ నీ అందాన్నీ మౌనంగా ఆరాధిస్తూ గడిపేశాను.  ఒక్క ఆరుసంవత్సరాలక్రితం నేను అనుకున్నట్లుగా ఒక గొప్పస్థాయికి చేరుకుని నీ చేయందుకునే అర్హత సంపాదించాననుకొన్న తర్వాత  నీకోసం వెళ్లి మీ నాన్నగారిని కలిసాను.  మన మధ్య పరిచయం ఉందన్న విషయం ఆయనకు చెప్పలేదు.  నిన్ను పెళ్లిచేసుకోవాలనుకుంటున్నానని ఆయునతో చెప్పాను.  కానీ నీవు పెళ్లంటే ఇష్టపడటంలేదని మీ నాన్నగారు చెబితే తెలిసి చాలా బాధపడ్డాను.  అప్పట్నించీ మీ నాన్నగారితో చనువుగా ఉన్నానే తప్ప నీకు ఇష్టం లేకుండా ఆయనతో చెప్పి ఆయనద్వారా బలవంతంగా నిన్ను పెళ్లికి ఒప్పించాలని నేను అనుకోలేదు...  నాకు నువ్వంటే చాలా ఇష్టం.  నిన్ను నేను దూరంనుంచే చూసుకుని సంతోషించానే తప్ప నీకు ఎదురుపడి నిన్ను బాధపెట్టాలనుకోలేదు.  

కానీ ఇవాళ నీకు ప్రత్యేకించి ఈ ఉత్తరం ఎందుకు రాస్తున్నానంటే నేనిప్పుడు మలేషియాలో ఉన్నాను.   మీ నాన్నగారు నీగురించి చాలా ఆందోళనలో ఉన్నారు.  నిన్ను బలవంతంగా నాతొ పెళ్లికి వొప్పిస్తాననీ నిన్ను పెళ్లి చేసుకొమ్మనీ నన్ను అడిగారు.  కానీ నీకు ఇష్టం లేకుండా నిన్ను బలవంతంగా పెళ్లిలోకి దింపలేను... అలాగని చిన్నప్పట్నించీ నా ఆదర్శంగా ఒక మార్గ దర్శకుడిగా భావించిన మీ నాన్నగారి మనసుని నొప్పించలేను.  మళ్లీ మళ్లీ చెప్పలేను... నాకు నువ్వంటే చచ్చేటంత ఇష్టం... నీకుకూడా నేనంటే నాతో పెళ్లంటే ఇష్టమే అయితే దయచేసి నేను నీగుంరించి ప్రత్యేకంగా కొనుక్కున్న తెల్లచీర కట్టుకుని ఒక ఎర్రగులాబీ పెట్టుకుని ప్లైట్ దిగి  మీ నాన్నగారి ముందుకు వచ్చి నిలబడు...  నేను నిన్ను చేసుకుంటానని నిన్ను నాకిచ్చి చెయ్యమనీ సర్వదేవతల సాక్షిగా కోరతాను.  మనిద్దరికీ అదే మంచిది.  నువ్వు నన్ను కాదనుకుంటే ఆ చీర నీవు కట్టుకోనక్కర్లేదు.... అది తెలిసి నేను ఖచ్చితంగా బాధపడతాను.  అయినా సరే మీ నాన్నగారితో నాకుగూడా పెళ్లి ఇష్టం లేదని చెప్పి మిగిలిపోతాను.  ఇలా చెబుతున్నందుకు క్షమించు. బై ది వే విమానం లో ఉన్న కేబిన్ తలుపు తెరిచి చూడు.."

ఆ ఉత్తరం చదివుతూ అది కలో నిజమో ఊహించుకోలేని పరిస్థితిలో పడింది కిరణ్మయి... ఆమె మనసు ఆనందంతో పొంగి పరవళ్లు తొక్కుతోంది.  గబగబా లేచి కేబిన్ తెరిచి చూసింది.  ఒక ఖరీదయిన ఎక్సిక్యూటివ్ కాబిన్ అని చూడగానే తెలిసిపోతోంది.  అవసరమైతే బట్టలు మార్చుకోవడానికి కొన్నిసూట్స్ అక్కడ హాంగ్ చేసి వున్నాయి.  ఆ పక్కనే వాల్‍మీద కిరణ్మయి ఫోటొ చాలా అందంగా నవ్వుతూ ఉంది.  ఆ ఫోటో చూడగానే కిరణ్మయి మనసు సంతోషంతో మరింత దూదిపింజెలాగా తేలికయిపోయింది.  తన రవి తనని ఆరాధిస్తున్నాడు.. తన సొంత విమానంలో తన ప్రైవేట్ కాబిన్‍లో తన ఫోటో పెట్టుకున్నాడు. ఆ ఊహే కిరణ్మయికి హాయిగా అనిపించింది.  అప్పటికప్పుడు వెళ్లి రవిబాహువుల్లో వాలిపోవాలని అనిపించింది.   కిరణ్మయి ఫోటో కింద ఒక నీట్‍గా ఉన్న ఒక పాకేజి.  ఆ పాకేజి మీద రాసుంది... "టు మై కిరణ్మయి విత్ లవ్" అని....  ఆ పాకేజి పక్కనే ఒక చిన్న నీటి గ్లాస్‍లో ప్రెష్‍గా ఉన్న ఒక ఎర్రగులాబి.    ఆ పాకేజిని ఓపెన్ చేసి చూసింది... ప్రత్యేకించి నేయించిన అతి ఖరీదయిన తెల్లటి కంచిపట్టు చీర...

****** 

మలేషియా ప్రివేట్ ఏరోడ్రోంలో ప్లేన్ లాండయేసరికి తన తండ్రి రవి ఇద్దరూ ఎదురు చూస్తున్నారు. ... "బంగారాలూ!  అయామ్ సో గ్లాడ్ యుఆర్ హోమ్... ఎలావున్నావు?  నన్ను చాల ఖంగారు పెట్టేశావు తెలుసా" అని పలుకుతూనే ఎంతో అందంగా తెల్లటి కంచిపట్టుచీరలో జడలో ఎర్రగులాబి పెట్టుకుని చాలా సంతోషంతో ప్లేన్ దిగివచ్చిన కిరణ్మయిని చూసి... హమ్మయ్య అంతా బాగానే ఉన్నట్లుంది.. అనుకొని తేలిగ్గా ఊపిరిపీల్చుకున్నాడాయన.

"బంగారాలూ... ఇతను రవి అని.  చిన్నప్పుడు మన తాతగారి ఊర్లోనే పెరిగాడట. నాకు ఒక అయిదారేళ్ల నుంచి పరిచయం.  నేను పాటించిన పద్ధతులే ఆదర్శంగా తీసుకుని ఇతను సాప్ట్‌వేర్ వ్యాపారం మొదలెట్టాడట.  ఆ వ్యాపారంలో అతను అతి కొద్దికాలంలో  కొన్ని వేల కోట్ల ఆస్తి సంపాదించాడు.  ఇవాళ ఇతను ప్రపంచంలోని మొదటి వందమంది ధనవంతుల జాబితాలో ఒకడు.  కానీ గొప్ప మీడియా షై పర్సన్ ... పత్రికలవాళ్లతో తన పేరు రాయనివ్వడు.. తన ఫోటో వేసుకోనివ్వడు... గొప్ప సిగ్గు... అయినా నిన్న నీకు వొంట్లో బాగోలేదని తెలిసుకొని ఎంత కంగారు పడిపోయానో తెలుసా... ఇతనిక్కడికి బిజెనెస్ పనిమీద వచ్చాడు.  నేను నీకు పోన్‍చేసిన సమయంలో నాదగ్గరే వున్నాడు.  నేను అడిగేలోపలో లండన్ లో ఎప్పుడూ సిద్ఢంగా ఉండే తన సొంత విమానాన్ని నువ్వు రావడం కోసం ఏర్పాటు చేసాడు. చాలా మంచి కుర్రాడు.  ఐ లైక్ హిం"  అని చెబుతూ... రవీ మై బోయ్ అయామ్ సో ప్రౌడ్ ఆఫ్ యు... నా కూతురు పెళ్లి చేసుకోను అని చెబుతూ ఆరేళ్లనించీ  ఎయిర్ హోస్టెస్ లా మారి దేశాలు పట్టి తిరుగుతోంది... అదిగానీ నాన్నా నేను పెళ్లిచేసుకుంటాను అని చెప్పివుంటే నీ అంతస్తుకి తగిన వాళ్లం కాకపోయినా నా కూతురిని చేసుకోవయ్యా అని ఏనాడో అడిగేవాడిని.  నా కూతురిని ఉన్నపళంగా సహాయం చేసి తీసుకొచ్చి నాకు అప్పగించావు.  నేను నీకెంతో రుణపడివున్నాను... అని ఇంకా ఏదేదో చెప్పుకు పోతున్నారు సుజనా చౌదరిగారు...  ఆయన ఎప్పుడూ అంతే మనసులో ఉన్నది బైటికి మాట్లాడేస్తూంటారు... 

కానీ కిరణ్మయికి తన తండి చెబుతున్న ఏ కబుర్లూ చెవికెక్కడంలేదు... తన చూపులన్నే తన తండ్రి పక్కనే హుందాగా సుమధుర మందహాసంతో ప్రపంచాన్నే జయించగలిగానన్న ధీమాతో నిలబడి వున్న తన రవి మీదే వున్నాయి. రవి తన చిన్నప్పటికంటే ఇంకా ఎంతో హేండ్‍సమ్ గా కనబడుతున్నాడు..   రవిగూడా కిరణ్మయినే గమనిస్తున్నాడు.  కంచిపట్టుచీర కట్టి, నుదుటిన రమణీయమైన తిలకందిద్ది వాలు జడతో భూలోకానికి దిగివచ్చిన అప్సరసలాగా కనిపిస్తున్న తన కిరణ్మయి అందాల్ని తనివితీరా చూస్తున్నాడతను.  కిరణ్మయికి తనంటే ఇష్టమేనని ఆమె కట్టుకున్న చీరద్వారా తెలిసి అతని మనసు ఆనందంతో పొంగి పరవళ్లు తొక్కుతోంది...  

అలా ఇద్దరూ ఒకరినొకరు చూసుకుంటూ ఒకరి చేతులు ఒకరు పట్టుకుని ఎదురెదురుగా నిలబడి వుండిపోయారు.. కిరణ్మయి పెదవులు పలకడంలేదు కానీ మనసుమాత్రం కృష్ణా ప్రవాహంలాగా రవితోటి బిరబిరా అనేకమైన కబుర్లు చెప్పేస్తోంది.  తన చూపులు కిందకి దింపి తన చేతులని పట్టుకుని హుందాగా నిలుచుని వున్న రవి చేతులనే గమనిస్తోందామె.  అవే దృఢమైన చేతులు... ఒకప్పుడు కృష్ణానదిలో మునిగిపోబోయిన తనకి ప్రాణభిక్షపెట్టిన అందమైన చేతులు... ఇవాళ ప్రేమగా నీతో నేనున్నానని దైర్యాన్నిస్తూ తన చేతులని పదిలంగా పట్టుకొనివున్నాయి... కిరణ్మయి అప్రయత్నంగానే రవి చేతులను పైకి తీసుకుని తన బుగ్గలకు హత్తుకుంది. తన తండ్రి పక్కన ఉన్నాడనే విషయం మర్చిపోయి అతని భుజంపై, అప్పటిదాకా మోసిన ఏదో దయ్యపుబరువు దించేసుకున్నదానిలాగా వాలిపోయి హాయిగా బావిస్తూ కనులు మూసుకుంది... అప్పుడు పలికాయామె పెదవులు... "అయామ్ సచ్ ఎ ఫూల్ రవీ... ఐ షుడ్ హావ్ నోన్ యు బెటర్... బట్ నతింగ్ మేటర్స్ నౌ... ఐ లవ్ యు.. అండ్ ఐ వాంట్ యు ఫర్ ఎవర్ అండ్ ఎవర్... డోంట్ యు ఎవక్ లీవ్ మి అలోన్ అగైన్" అంటూ మధురంగా కనులు మూసుకొని పలికింది.  రవికూడా "ఐ లవ్ యు టూ కిరణ్" అని పలుకుతూ ఇక నిన్ను ఇక ఎక్కడికీ పోనివ్వను అన్నట్లుగా తన చేతి పట్టును కిరణ్మయి చుట్టూతా మరింతగా బిగించాడు.

"అదేమిటి.. మీ ఇద్దరికీ ఇంతకు ముందే పరిచయం ఉందా!"  వాళ్లిద్దరూ అంతగా ఒకరిమీద ఒకరు వాలిపోవడం చూసి ఆశ్చర్యపోతూ అందులోనూ తన కూతురు రవి తోటి ఐ లవ్ యు అని చెప్పడం చూసి ఒక విధంగ సంబరపడిపోతూ అడిగారాయన.

అప్పుడు  తన తండ్రి అక్కడే ఉన్నాడని గుర్తువచ్చి ఈ లోకంలోకి వచ్చి సిగ్గుగా రవికి కొంచెం దూరంగా జరిగింది కిరణ్మయి.  ఆమెను దూరంగా పోనివ్వకుండా మళ్లీ దగ్గరకి లాక్కుంటూ "సర్ మీరు నన్ను అడిగారుకదా మీ అమ్మాయి కిరణ్మయిని చేసుకొమ్మని... ఇప్పుడే చెప్పేస్తున్నాను. మీ కిరణ్మయి అంటే నాకు ఇప్పుడుకాదు నా చిన్నప్పట్నుంచీ ప్రాణం.  తను నా భార్య అయితే నాకంటే అదృష్టవంతుడు ఈ ప్రపంచంలో ఇంకొకరు లేరనుకుంటాను." అని అన్నాడు రవి...

"మీ ఇద్దరికీ చిన్నప్పిట్నించే పరిచయం వుందా... మరి ఆ విషయం నాకెందుకు చెప్పలేదు  మీ ఇద్దరికీ ఎలా పరిచయం?" కుతూహలంగా అడుగుతున్న చౌదరిగారి మాటలను మధ్యలోనే ఆపుచేస్తూ.   "నాన్నా! నేను నీకు అంతా వివరిస్తాను. కానీ ఒక చిన్న రిక్వెష్ట్.  నన్నూ రవినీ ఒక అరగంట పాటు వదిలెయ్యండి.  నేనూ రవీ గాల్లో విమానంలో తిరుగుతూ సరదాగా మాట్లాడుకోవల్సింది బోల్డంత వుంది. వియ్ హావ్ టు కాచప్ ఎ లాట్" అని కొంటెగా అంటూ  రవి చెయ్యి పట్టుకుని ఇంకా అక్కడే ఆగివున్న  రవి విమానంవైపుకు లాక్కుంటూ వెళ్లింది కిరణ్మయి.  ఆ ప్రేమ పక్షులను  ఎక్కించికుని గాల్లో సరదాగా ఎగిరిపోయిందా విమానం....

********* శుభం **********